Kaçak Yayın Sayı - 29

Leman grubu, Roll, Express, Stüdyo İmge, Atlas Pasajı, Kadıköy'e uzanırsan Akmar. Kent FM, Açık Radyo, Kaybedenler Kulübü, Kemancı, Feride, Roxy, Gitanne, Hayal Kahvesi, aşağıya sallanırsan yanmadan önceki eski köprünün altı.

"Mad Madame dinleyelim" diyorsan, sallan Maçka'dan aşağı, ver elini Ortaköy. Hani Kaan Tangöze diye bir tıfılın coverladığı Pearl Jam şarkılarıyla biralamak için. O yıllarda buralarda olup Volvox nedir, bilmeyen çıkar mı?

Ortaköy Kültür Merkezi, Gazeteciler Cemiyeti Lokali, Mimarlar Odası. Politize olmanın dayanılmaz ve kaçınılmaz hafifliği. Fitaş, Emek Sinemaları, İstanbul Film Festivali, öğrenci harçlığıyla izlenebilen dünyaca ünlü isimlerin katıldığı İstanbul Caz Festivali. Öğrenci harçlığıyla Jan Garbarek, Eric Clapton, Sting, Lou Reed, Suzanne Vega dinlemek. Şaka gibi değil mi?

Ve elbette Çiçek Pasajı, Cumhuriyet Lokantası, Krependeki İmroz. Biraz topik, biraz ezme, az çiroz.

Bunlar hep doksanlı yılların altkültür öğeleri benim gibiler için. Bir anlamda İstanbul'un, rock ve grunge kültürüyle beslenen, politize olmayı başarmış, dünyayı güzelleştirmek isteyen gençlerin, muhalif olabilmenin, muhalif kalabilmenin, hepsinden önemlisi ve değerlisi çok renkliliğin kaynakları.

Neden yazdım bu kadar uzun uzun derseniz, işte Kaçak Yayın, Yeni Harman gibi dergiler, o büyük ve sarsıcı yeraltı kültürünün İki binli yıllara uzanan az sayıdaki izleri. Birer kaynak durumundalar aynı zamanda.

Üç güzel yürekli dostuma bu özel dergiler için en içten teşekkürlerimle. İyi ki varsınız.