Toplam 1 Eklenti bulunuyor.
Craig O’Hara - Punk Felsefesi
Elinizdeki kitap Punk Felsefesi’nin dördüncü baskısı. 1992’de hazırlanan orijinal baskı, Pennsylvania-Yorcumtown’daki Mailboxes, Etc.’nın boktan fotokopi makinasında çoğaltılan A4 ebatlında bir kopya idi. Sayfaları ciltlemek için elde başka bir imkân olmadığından sayfalardan açtığım deliklerden birer halka geçirdim. Bu kitaplar, uzun ömürlü olsun diye hazırlanmamıştı ve birçok kez, bir defa okunduktan sonra sayfaları dağılıp gitmişti. İkinci baskısı, renkli kâğıt ve fotoğrafların ilave edilmesiyle ilkinden görsel olarak daha çarpıcıydı. Bu baskı, San Francisco’ya taşınarak Kinkos’ta çalışmaya başlamama denk geldi. Kitap üç ile altı dolar arasında iyi bir satış yakalamasına rağmen, kitabı çoğaltmak için kullandığım yöntem korkunç zaman aldığı gibi, metnin birçok yerinin de pek okunaklı olmamasına neden oluyordu. Sonunda devasa bir posta seli ile kendimi başka projelere adama arzusu birleşince profesyonel bir baskı için para harcayıp, kitabın dağıtımını AK Yayınevi’ndeki yeni arkadaşlarıma devretmekten mutluluk duydum. İlk haliyle 3.000 adet olmak üzere iki kez basılırken elinizdeki versiyon 5.000 adet basıldı. Ayrıca, hem iyi hem de kötü tepki alan Litvanyaca çevirisi 1.000 adet sattı. En kötü tepki bu “rezil, hakaret edici metnin” dağıtımını engellemek için matbaayı basan Litvanya polisinden geldi. Benim için en tuhaf olanı ise, birkaç sene önce Hong Kong’da kitabı Çince’ye çevirip basan Çinli dâhiydi.
Kitabın bugüne kadar aldığı tepki müthişti. Bana mektup yazarak kitap hakkındaki fikirlerini belirten herkese teşekkür ederim. (Temel Punk geleneklerinden biri olan) sızlanarak, “Hani internet hakkında niye bir şey yok?”, “Niye Queer Punk’lar hakkında daha fazla yazmadınız?”, “Hani iyi Dazlaklar da var, onlar niye yok?”, “Seks endüstrisinde çalışan Punk’lar hakkında niye bir şey yok?”, “Meksika, Japonya, Almanya, vesairedeki Punk’lar hakkında niye bir şey yok?” diye soranlara çok basit bir yanıtım var: Kendi kitabını kendin yaz. Kendi albümünü çıkar. Kendi radyo programını/fanzinini/kolektifini/müzik grubunu/infoshop’unu/lokantanı/müzik şirketini/dağıtım şirketini/grubunu... başlat ve fikirlerini dünyaya duyur. Şikâyet etmeyi bırak.
Çılgın O’Hara’lara, Marc Bayard’a, Donny T. Punk ve Tim Yo’ya (huzur içinde yatsın), Christopher Nelson’a, Jason Crandall’a, Sean Sullivan’a, NWC! Tayfası’na, Character Builder’a, Tom Brooker Band’e, Citizen Fish’a, AVAIL’e, Bender’e, Indigo Girls’e, Propaghandi’ye, kitapta fotoğrafları yer alan bütün muhteşem gruplara, Profane Existence’e, FF5’a, OX’a, Pueblo CO’ya, Holly Prochaska’ya, bu kitabın ilk baskısını satın alan herkese, Micheal Martin’e, Bernie Phillips’a, Ramsey’e, AK Yayınevi’ne, özgün, olumlu, sarsıcı veya mükemmel şeyler yapmaya çalışan herkese teşekkürler.
Dipnotlar parantez içinde şu sıraya göre yazılmıştır: yazar veya müzik grubu; yazı, kitap veya albüm; dergi veya albüm tarihi, sayfa numarası ve tekrar kullanıldığı zaman anlaşılır bir şekilde kısaltılmıştır. Birden fazla arka arkaya kullanılmış kaynaklar için “a.g.e.” kısaltmasını kullandım. Adı geçen kaynakları atlamamak çok önemli, çünkü çoğu zaman bunlar aktarılmış sözler hakkında daha fazla bilgi veriyor. Kitabın sonunda kaynakça da bulunmaktadır.
Birkaç yerde ne yazar ne de sayfa numarası verilmemiştir. Birçok fanzin yazar ismini aktarmaz veya fanzinin sayfa numaralarını yazmaz. Sanırım kimse, kaynağın tam sayfasını verebilmek için fanzin sayfalarını saymak isteksizliğimden dolayı beni ayıplamaz. İsimlerinin aktarılması mümkün olan çoğu yazarın, örneğin Jello Biafra veya Kevin Seconds gibi img5.jpgçok yaratıcı isimlere sahip olduklarını veya soy isimlerinin olmadığını göreceksiniz. Albümlere gelince, aktarılan sözler genellikle albümle beraber gelen şarkı sözleri kitapçığı veya bilgi kitapçığından alınmıştır. Müzik gruplarının isimleri siyah harflerle, kitap başlıkları ise italik olarak yazılmıştır. Albüm başlıklarının sonunda ya yedi inç plak olduğu anlamına gelen “EP” veya on iki inç plak olduğu anlamına gelen “LP” yazılmıştır.
Daha önce karşılaşmış olmadığınız bazı terimlerle karşılaşabilirsiniz, fakat hepsi kitap boyunca açıklanmıştır. Bu bölümde Punk’ların bana katlanmaları gerekecek; unutmayalım ki, bazılarınızın “cool” ebeveynleri bu kitabı okuyacak. Hızlıca bazı terimleri gözden geçirelim: Punk’lar, konserlerine “gösteri” (show) derler. “Gösteri”, sıradan bir müzik konserinden farklıdır, çünkü burada dinleyici ile sahneye çıkan arasındaki ayrılığı ortadan kaldırmak amaçlanır. Bu terim, bu iki ayrı olayı birbirlerinden ayırmak için kullanılır. “Camia” (Scene) kelimesi kitap boyunca pek sık kullanılmıştır. “Camia” Punk topluluğu ve Punk’ların onu tarif etmek için kullandığı bir kelimedir. Yerel “camia,” ulusal “camia” ve küresel “camia”lar var. Punk hareketinin alt bölümleri mensupları da kendilerini tarif etmek için “camia” kelimesini kullanırlar (örneğin, “Straight Edge camiası”). Bazıları tersini yapmalarına rağmen, ben Punk “camia”sını fazla bölümlere ayırmamayı tercih ediyorum. Bu kitapta anlatmak istediklerim doğrultusunda Punk’lar, Straight Edge Punk’lar ve Dazlaklar arasında ayrımlar koymayı gerekli gördüm. Bu ayrımlar, hem gözle görünen giyim tarzı hem de davranış veya varsayılan felsefe farklılıklarına dayanmaktadır. Bu önsözü kaleme aldığım 1999 yılının San Francisco’suna bakarak, kendilerini farklı camialar olarak tanımlayan Punk alt-gruplarından birkaç tane daha eklemek mümkün, örneğin Riot Grrrls (Asi Kzzzlar), Nerd (İnek) Punk’lar, Gutter (Köprüaltı) Punk’lar, Emo Punk’lar, vesaire.
Benim kullandığım “Hardcore” kelimesi Amerikalıların 1980’Ii yılların başlarında icat ettiği Punk’la eşanlamlıdır. “Hardcore” müziği genellikle 1970’li yılların Punk müziğinden daha hızlıdır, fakat fikirler ve insanlar konusunda pek bir fark yoktur. Bu kitapta ele alacağım şeyin, (oldukça fazla olan) özgün müzik tarzları değil, fikirler olduğunu vurgulamam gerekiyor. Müzik tarzlarını yorumlamayı müzik eleştirmenlerine bırakıyorum.
Bildiğim kadarıyla, elinizdeki eserin benzeri yoktur. 1970’li yılların sonlarında hareketle ilgili birçok kitap yazılmıştır, fakat artık onlar eski ve geçersiz oldukları kadar, konunun şimdiki haliyle de alakası olmayan eğlenceli yapıtlardır. Erken Kaliforniya “camiası” (Hardcore California), erken Washington, D.C. “camiası” (Banned in D.C.) New York “camiası” (The Making of a Scene) ile ilgili Punk hareketi hakkında ciddi kitaplar yazılmıştır. Fakat bu kitaplardan artık klasik bir kitap sayılan Hardcore California dışındakiler, sadece belli dönemleri belgeleyen fotoğraflar açısından kullanışlıdır. Hiçbir kitap, sürekli değişen Punk “camia”larının felsefesini yakalayıp yansıtmaya çalışmamıştır. Ancak Punk hareketinin 27 mensubunun felsefelerini ve fikirlerini anlatan Threat By Example başlıklı kitap buna benzer bir şey yapmıştır. Bu harikulade kitapta, yazarlar kişisel deneyimlerini ve kendilerini etkileyen şeylerden bahsetmelerine rağmen benim bu kitapta ele almaya çalıştığım konulara pek değinmezler. Bölümlerin arasında değişik fanzin ve albümlerden seçilen grafik ve sanat alıntılarından oluşan kolajlar yer almaktadır. Okurun bu imajlara dikkatli bakmasını özellikle tavsiye ediyorum, çünkü bunlar, ele aldığım konuların imajlarıdır. Bu imajlar gerçekten bir hikâye anlatıyor. Indigo Girls fotoğrafı, Karoline Collins tarafından çekilen üç veya dört fotoğraf ve kardeşim Jack tarafından çekilen birkaç fotoğraf haricinde tüm fotoğraflar benim tarafımdan çekilmiştir; bütün fotoğrafların yan veya altlarında ilgili açıklamalar yer almaktadır. 1982 yılından bu yana Punk “camia”sında yer aldığımı, bu harekete katılmanın siyaset ve (mümkünse) değişimi gerçekleştirmek hakkında bir şeyler öğrenmek için çok etkili ve eğlenceli bir yöntem olduğuna inandığımı belirtmek istiyorum. Ayrıca, insanların benliklerini olumlu etkileyen uzlaşmayı reddetme ve birey olma deneyiminin bir yolu olduğuna inanıyorum. Punk sürekli değişmekte ve Punk’ların bilgi üretkenliği ve belli konularda birbirleriyle anlaşma derecesi de çok değişkendir. Dolayısıyla burada anlatılan fikirlerin, Punk dünyasında var olan tüm fikirleri kapsadığını (ya da bana ait olduğunu) iddia etmek gibi bir niyetim yok. Bunlar günümüzün Punk dünyasında savunulan inançlar arasında en yaygın olanlar olduğu için bu kitapta yer almaktadır.
Sonunda bu metnin, sadece müzikseverler için değil, başkalarının siyasi ve toplumsal fikirlerine ilgi duyan okurlar için de yazıldığını vurgulamak istiyorum. Punk’lar hareketin başlangıcından beri kendi felsefeleri açısından oldukça gelişmişler ve olgunlaşmışlardır. Bir hareketin tarihini yazmaya çalışmadım; ben yalnızca bu kitabı ilk yazdığım 13 Nisan 1992 tarihinde bana gözüktüğü ve bugünlerde hâlâ koruduğu şekliyle büyüyen ve değişen bir felsefeyi belgelemeye çalıştım. Önümüzdeki yıllarda olabilecek değişiklikler burada yazılanları geçersiz kılabilir, fakat bu değişikliklerin kendim ve Kuzey Amerika ve Avrupa’da ilgili olan diğer Punk’lar için, bizim “camia”mızın yararına olacağını umuyorum.
