Acı, sıkıntı, karanlık, ne tad bıraktı ne iştah.
Ama hayat devam ediyor, ihtiyaçlar bitmiyor.
Bizler de kendimizi bırakırsak, kolu kanadı kırılmışlara,
kim destek olacak, kim merhem olacak yarelerine.
Bir kendimiz için çalışıyorsak, bir de onlar için çalışacağız.
Herşeyi unutsak da, ev denen ölüm tuzaklarına kendi ayağımızla girdiğimizi
unutmamalıyız. Malzemeden çalanlara, kolon kesenlere,
"deprem hattının 3 kilometre öteye taşınmasına oybirliği ile karar verenler"e
tekrar fırsat vermemeliyiz.
[Yeni üye olduysanız üye onayınızı bekleyiniz ya da üye olmak için TIKLAYINIZ.]
Alıntılı Cevapla
