Konu: Kemalettin Tuğcu-Herkesten Uzak

Kemalettin Tuğcu...Her zaman, bir başkadır, bambaşkadır, ne kadar da benzer gibi görünse de, benzemez hiçbir kitap ona... Çocuk kalplerin en sevgilisi olmakla birlikte, bizim zamanımızda, kendisini okumak, çok, çok yasaktı, ' çünkü, öğretmenlerimiz tarafından, acıklı öyküleriyle, çocuk ruhunu hüzünlendirdiği, hırpaladığı, yıprattığı, kanattığı,... iddia edilirdi ' disiplin suçuydu, uzaklaştırılma suçuydu, hele ki tekil değil de, topyekün ve ansızın yapılan aramalarda, yakalandığında, soğuk bir merhametsizlikle cezalandırılacak ağır bir suçtu... Fakat yine de yasaklara asla uyulmazdı, pek çok başka arkadaşlarımız ve bizim tarafımızdan... İlkokulda siyah önlüklerimizin altında saklar, teneffüslerde sınıfta hiç kimse kalmadığı anları kollar, kitabımızı kalbimiz ürpererek ' çünkü, daha önceden denildiği gibi, okumak çok, çok yasaktı... ' açar, o acıklı öykülerini, büyük bir tutkuyla, adeta kendimizden geçerek okur dururduk...

Çünkü, gömülürmüş insanın en derinliklerine kendisini hatırlatan her şey...

Kemalettin Tuğcu, belki de kendimize bizi yeniden hatırlatmak için, belki içten bir yanağın başımıza içli ve duygulu bir şekilde bastırılması, belki hüzünlü gözlerde kendimizi görebilmek arzusu, belki de içten bir gözün gülümsemelerinin kalplerimizde hissedilmesinin o tarifsiz ve hiç bir şeye benzemeyen, bilinmeyen mutluluğunun yaşanılması, bütün özlemlerimizin dokunulmazlığının kaldırılması için, belki de içimizde kanayan yaraların üzerinde dost ellerinin gezinmesinin, o sıcaklığın hissedilmesinin sağlanılması için yazardı...

Uzaklara gidilmek istenilmesine rağmen gidilememenin, içimizdeki yitik, yaralı küçük çocuğun çok aranmasına rağmen bulunamamasının bir sonucudur belki de uzaklara gitmek, gitmek istemek... Hiç azalmayan bir Eylül burukluğunun kalplerde bıraktığı unutulması mümkün olmayan tuhaf tadıyla yüreklerde bıraktığı izleri hep üşüyen, içimizde yıllardır kaybolmuş olan fakat bulacağımızdan veya sevgiyi yitirmeyen asil gönüller tarafından bulunacağından asla kuşku duymadığımız ağzı çikolata kokulu ve gözleri simsiyah bir hüzün olan içimizdeki küçük çocuğun ansızın çok uzaklardan gözlerinin bizlere göründüğü, tıpkı ona benzeyenin görüldüğü anda alınan mutluluğa ulaşabilmek için gidilmek istenir ya uzaklara... İşte öyle bir şeydir, Kemalettin Tuğcu...

Belki de, o uzaklığa seslenmektir, Kemalettin Tuğcu' yu okumak...

Belki de, ağzı çikolata kokulu ve gözleri simsiyah bir hüzün olan içimizdeki küçük çocukla gözgöze gelmektir, Kemalettin Tuğcu' yu okumak...

Fakat belki de, artık çok eskilerde kalan bir mutluluğun, hiç inanılamasa da, yeniden ellerinden tutmaktır, Kemalettin Tuğcu' yu okumak...

Bu güzel kitap için, ilk teşekkürü etmekten onur duyarız, sevgili 4you007...

İ ç t e n l i k l e...

Sevgiyle...